Ostatnie dwa tygodnie upłynęły nam przemiło na snuciu planów odnośnie dalszej podróży. Zerknęliśmy w tył, i w przód, i na boki i zdecydowaliśmy, że zostajemy w Indiach do końca lutego. Ale to tyle, więcej zdradzała nie będę, bo znając nas plany mogą się zmienić jeszcze naście razy.
Szczerze powiedziawszy na pierwszy rzut oka "codzienne miasto" nie różni się zbyt wiele od tego świątecznego. Ludzie są piękni, kolorowi, uśmiechnięci. Na ulicach życie płynie w tempie, nazwijmy je, sennym - jest baaardzo gorąco. Pośpiech nikomu tu nie służy. Trzeba uważać szczególnie na zaspane krowy, taka może czasem nie zejść ci z drogi.
Sześć godzin z ogonkiem zajęło nam przejechanie 220 kilometrów skuterem. Da się zrobić. Obolałe pośladki to nic w porównaniu z przygodą ;) Gokarna objawiła się nam zatłoczona, głośna i kolorowa, ale to wszystko w takim kameralnym wydaniu.
... no to dolecieliśmy. Po trzydziestu kilku godzinach dotarliśmy tam, gdzie Vasco da Gama, na Goa, w Indiach. Nie ma co ukrywać, trzeba trochę poplażować. Nasze chcenie przeobraziło się w wykonanie. I tak to powinno wyglądać. Czyż nie?
